Χαράματα με ξύπνησε ο ύπνος,
που παρέα μου κρατούσε για δυο ώρες
κι ύστερα μ' έριξε στην άχαρη αρένα μιας πληγής.
Κρυμμένες συνειδήσεις μες το σκότος,
που τυφλώνει της ψυχής τις ανηφόρες
κι ύστερα μάχομαι τον ήλιο ν' αντικρύσω μιας αυγής.
Σαν δέσμιος σε ξένες ιστορίες,
ψάχνω χαράδρα στο παρόν για να πιαστώ
πριν να θαφτώ στο ζαρωμένο παρελθόν.
Θα βάλω χειροπέδες στις αξίες
μην παρασύρονται και πέσουν στον γκρεμό
κι ύστερα φύλακας θα γίνω των καιρών.
Καιρών που έλιωσαν σαν λάβα απ' τα λάθη
και κατακαίουν των ανθρώπων τις ψυχές,
ας λιώσουν τ' αμαρτήματα απ' το χάρτη
που ζωγραφίζουμε χωρίς πια ενοχές...
