Τα γραφήματα της καρδιάς μου: Μέσ' απ' τα λάθη μου μαθαίνω

Πέμπτη 24 Μαΐου 2007

Μέσ' απ' τα λάθη μου μαθαίνω

Μέσ' απ' τα λάθη μου μαθαίνω
τον εαυτό μου να μετρώ
πέφτω μα δεν καταλαβαίνω
λέω ξανά θα σηκωθώ.

2 σχόλια:

hliaxtida είπε...: Και πολυ καλα κανεις..
Ξερεις βρε Ζηνωνα τι μαρεσει σε σενα εκτος της αισιοδοξίας σου?
Οι φωτογραφιες που βαζεις.
Απο ζωάκια.
Πολυ γλυκια ψυχή δειχνουν..
Καλημερα να εισαι καλα; 24 Μαΐου 2007 στις 7:01 π.μ.
Ζήνωνας είπε...: Kαλησπέρα Μαρία.
Σ΄ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια!
Καλό απόγευμα!; 24 Μαΐου 2007 στις 5:11 μ.μ.

Στη γιαγιά...

Δε λέει να φύγει η θλιμμένη ζωγραφιά
στο προσωπό μου χαραγμένος είναι χάρτης,
στάζει σα σύννεφο και χάνεται η ματιά
σαν ταξιδιώτης που ποτέ δε θα ξανάρθει.

επωδός
Έλα και φέρε καλοκαίρι στην καρδιά
της μοναξιάς εσύ θλιμμένο μου αγέρι
φτιάξε μια θάλασσα απ' το δάκρυ που κυλά
τα δειλινά να σβήνει ο ήλιος σα θα φεύγει.

Μέσα στα μάτια ξεπροβάλλει μια ρωγμή
μια χαραμάδα βρίσκει η ανάμνηση και τρέχει,
μέσα στο δάκρυ μου ζωντάνεψε η στιγμή
πες μου απ' το θάνατο ζωή πόσο απέχεις...;

Αθάνατα τα λόγια της ψυχής

Γαλανός ουρανός

Καλημέρα στ' αστέρι που πέφτει
σα νιφάδα χιονιού μ' ακουμπά
σαν αλήθεια κτυπά στον καθρέφτη
και το Φως της παντού το σκορπά.

Πόσο όμορφος είναι ο κόσμος
σαν τα μάτια θωρούν καθαρά
σαν το λάφυρο μοιάζει ο δυόσμος
κι αν το χώμα στεγνό, θα βλαστά.

Κι αν τα φύλλα στη γη μαραμένα
κι αν το ύδωρ που πίνουν γλυφό
κι αν η λάβα του ήλιου πλανέφτρα
είν' το Φως της ζωής δροσερό.

Αν το χρώμα της γης ξεθωριάσει
πιότερο να ν' ο Ουρανός γαλανός
γιατ' Αυτός τους ανθρώπους θ' αλλάξει
αν το θέλει τ' ανθρώπου ο βιος.