Τρίτη 15 Μαΐου 2007

Παραμυθένιες θύμισες


Θυμάμαι το βράδυ εκείνο
που ήμουν κάτω από το μπαλκόνι σου,
ένα τραγούδι προσπαθούσα να σου πω
μα τελικά το "σκότωσα".
Μα το ήξερα μέσα μου πως δε σε πρόδωσα.
Κι εσύ, μάτια μου εσύ, το κατάλαβες.
Άνοιξες ευθύς το παραθύρι σου.
Στην αρχή φοβήθηκα,
μήπως μου θυμώσεις,
μήπως με νερό με λούσεις.
Μα με έλουσες με τα μάτια σου
και μ' άφησες να κολυμπήσω σ' αυτά.
Σωσίβιο είχα την αγάπη σου.
Έτσι τα κατάφερα και έφθασα στην καρδιά σου.
Τότε κατάλαβα ότι στ' αλήθεια μ' αγαπάς κι εσύ.
Βρήκα το όνομά μου χαραγμένο σ' ένα δέντρο,
ένα δέντρο που κάθε μέρα έκανε καρπούς
με γεύση την αγάπη μας.
Το θυμάμαι μάτια μου σαν να 'ταν χθες.
Ακόμη μου λείπεις.
Θα 'ρθω κι απόψε στο μπαλκόνι σου,
θα σκαρφαλώσω στο δέντρο που έχεις στον κήπο σου,
ναι εκείνο το δέντρο που κάποτε ζούσε στον κήπο της καρδιάς σου,
θα βγω επάνω στο μπαλκόνι
και θα σου χτυπήσω το τζάμι στο παράθυρο.

Θα είσαι εκεί να μου ανοίξεις για ακόμα μια φορά . . .;


1 σχόλιο:

hliaxtida είπε...

Mε εντυπωσιασες που παρουσιασες και κατι "ελευθερο"..
Πολυ γλυκό..
Καλησπέρα Ζήνωνα..