Παραμυθένιες θύμισες

Θυμάμαι το βράδυ εκείνο

που ήμουν κάτω από το μπαλκόνι σου,
ένα τραγούδι προσπαθούσα να σου πω
μα τελικά το "σκότωσα".
Μα το ήξερα μέσα μου πως δε σε πρόδωσα.
Κι εσύ, μάτια μου εσύ, το κατάλαβες.
Άνοιξες ευθύς το παραθύρι σου.
Στην αρχή φοβήθηκα,
μήπως μου θυμώσεις,
μήπως με νερό με λούσεις.
Μα με έλουσες με τα μάτια σου
και μ' άφησες να κολυμπήσω σ' αυτά.
Σωσίβιο είχα την αγάπη σου.
Έτσι τα κατάφερα και έφθασα στην καρδιά σου.
Τότε κατάλαβα ότι στ' αλήθεια μ' αγαπάς κι εσύ.
Βρήκα το όνομά μου χαραγμένο σ' ένα δέντρο,
ένα δέντρο που κάθε μέρα έκανε καρπούς
με γεύση την αγάπη μας.
Το θυμάμαι μάτια μου σαν να 'ταν χθες.
Ακόμη μου λείπεις.
Θα 'ρθω κι απόψε στο μπαλκόνι σου,
θα σκαρφαλώσω στο δέντρο που έχεις στον κήπο σου,
ναι εκείνο το δέντρο που κάποτε ζούσε στον κήπο της καρδιάς σου,
θα βγω επάνω στο μπαλκόνι
και θα σου χτυπήσω το τζάμι στο παράθυρο.
Θα είσαι εκεί να μου ανοίξεις για ακόμα μια φορά . . .;