Άκου λοιπόν, τί μου συμβαίνει
γιατί η αγάπη μου κοιτάζει κουρασμένη
λείπεις εσύ, κι εγώ φοβάμαι
στης μοναξιάς την απουσία να κοιμάμαι.
επωδός
Σ' ένα υπόγειο στενό
εσύ με έβαλες και μ' άφησες να ζω
δεν έχω άλλο ουρανό
μ' έμαθες δίπλα σου να είμαι να πετώ.
Αν δεν μου πεις το σ' αγαπώ
αυτό που μου 'δωσες στα χείλη να φορώ
θα πω αντίο στο παρόν
και το παράθυρο θ' ανοίξω να χαθώ.
Πως να σ' το πω, πόσο λυπάμαι
πως καταντήσαμε χειμώνες που βροντάνε,
δυο ουρανοί, βροχή που φέρνουν
δυο μαύρα σύννεφα που σμίγουν κι υποφέρουν.
1 σχόλιο:
Your poem is beautiful, and the picture is stunning. I showed it to my friends at work. They loved it. Poems are so romantic and lovely. I can't write a poem to save my life. I hope you continue to write them they are a joy to read.
Your friend, Jennifer
Δημοσίευση σχολίου