Να έρχεσαι στον ύπνο μου τα βράδια
να σε πιάνω, να σ' αγγίζω, να σου γελώ, να μου γελάς
να σε γλυκοφιλώ και να σε νανουρίζω,
να σου ψιθυρίζω στ' αυτί προσευχές
να σε προσέχει ο Θεούλης.
Να έρχεσαι στον ύπνο μου τα βράδια
να σε κρατώ απ' το χέρι κι εσύ να κάνεις ευχές
όταν βλέπεις ένα αστέρι να πέφτει στη γη
κι ύστερα να το ρίχνεις και πάλι πίσω στον ουρανό,
γιατί το λυπήθηκες που έπεσε και χτύπησε γιατί το μάλλωσε το φεγγαράκι.
Να έρχεσαι στον ύπνο μου τα βράδια
να με παίρνεις τηλέφωνο κι εγώ να σου λέω σ' αγαπώ
να μου χαμογελάς και να αισθάνομαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο
γιατί έχω εσένα, φίλο, αδελφό, εαυτό.
Να έρχεσαι στον ύπνο μου τα βράδια
να μετρούμε μαζί τις σταγόνες τις βροχής
κι ύστερα να φτιάχνουμε ουράνια τόξα
παίρνοντας τα χρώματα απ' τα μυρωδάτα λουλούδια από τον κήπο της γιαγιάς.
Να έρχεσαι στον ύπνο μου τα βράδια
να σε βλέπω, να σε κρατώ αγκαλιά και να βαδίζουμε μαζί στο αύριο,
στην καινούργια μέρα που ξημερώνει,
σαν Άγγελος να με φιλάς
με τη ζεστή σου την ανάσα να με ξυπνάς.
Κι όταν ξυπνώ, να μου μου λες καλημέρα, σήκω, η ζωή σε περιμένει...
1 σχόλιο:
Hello Zeno,
Wow! This is by far my favorite poem. I read it several times and it actually gave me chills. You speak of your grandmother in it and I know how much she meant to you. Hold on to her memories and think of the good times you had with her. You were fortunate that you were able to spend your adult years with her.
I believe that when people pass on they still can still communicate with in the simplist ways like a dream or a rainbow, or a sent in the air.
This is beautiful!
your friend,
Jennifer
Δημοσίευση σχολίου