Ακούγεται ο ήχος της ήρεμης θάλασσας και φωνές από γλάρους.
ΤΡΑΓΟΥΔΙ
Με λόγια γλυκά
μιλάς στην καρδιά
εσύ που μου μοιάζεις
τον ήλιο κοιτάζεις...
Το φως του κρατάς
στα χέρια σφικτά
και σαν μ' αγκαλιάζεις
τη φλόγα μου ανάβεις...
ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Ημέρα Κυριακή, ώρα 11 το πρωί. Ο ήλιος χαϊδεύει ζεστά τον κόσμο.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ: Κοίταξε Χαρά μου αυτό το ερωτευμένο ζευγαράκι που κάθεται εκεί στο παγκάκι. Έτσι ήμασταν κι εμείς κάποτε...
ΧΑΡΑ: Αχ Δημήτρη μου, πως πέρασαν τα χρόνια και γίναν τα μαλλιά μας σαν τα χιόνια...
ΔΗΜΗΤΡΗΣ: Οι αναμνήσεις μένουν πάντα ζωντανές, μαζί τους κι η αγάπη μας, δεν είναι;
ΧΑΡΑ: Έτσι είναι. Θυμάμαι που συναντιόμασταν κρυφά να πάμε για παγωτό. Εκεί, στο καφενείο “Η χαρά της ζωής”. Εκεί όπου τα βλέμματά μας διασταυρώθηκαν για πρώτη φορά.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ: Τί ωραία εκείνα τα χρόνια, ξέγνοιαστα, αθώα, αληθινά...
Παίζει μια νοσταλγική μελωδία.
ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Πριν είκοσι και βάλε χρόνια, αυτό το καφενείο έσφυζε από ζωή. Όλοι οι νέοι της εποχής μαζεύονταν μια παρέα. Κάπου εκεί ήταν ο Δημήτρης και η Χαρά.
ΤΡΑΓΟΥΔΙ
Τα μάτια σου κλείσε
στ' αστέρια μαζί μου
αχ πάμε ψυχή μου
εκεί π' αγαπάς.
Ο ήρωας μου είσαι
σε κόσμο μεγάλο
με γέλιο σινιάλο
το φόβο σκορπάς.
ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Αυτό το τραγούδι συντρόφευε τους δύο αυτούς ανθρώπους. Τόσο γλυκό και τρυφερό, όσο ο έρωτας που γεννιόταν στις καρδιές τους.
ΚΑΦΕΤΖΗΣ: Έι, Δημητρό, τί κάνεις; Τί να σου προσφέρω;
ΔΗΜΗΤΡΗΣ: Ένα αναψυκτικό για μένα και μια πορτοκαλάδα για τη Χαρούλα.
ΧΑΡΑ: Σ' ευχαριστώ Δημήτρη μου. Δε μου λες, τί σκεφτεσαι να κάνεις τώρα που πλησιάζει το καλοκαίρι; Πού θα πας διακοπές;
ΔΗΜΗΤΡΗΣ: Φέτος το καλοκαίρι θα βοηθήσω τον Αναστάση και την Ελένη να φτιάξουν ένα παιδικό κήπο στο σπίτι τους, εκεί, δίπλα στη θάλασσα.
ΧΑΡΑ: Θαυμάσια ιδέα! Θα με προσκαλέσετε κι εμένα να τα δω όταν τελειώσετε;
ΔΗΜΗΤΡΗΣ: Και το ρωτάς; Γίνεται η αγάπη μου να μην τα δει πρώτη;
ΧΑΡΑ: Η... αγάπη σου; Το λες στ' αλήθεια αυτό;
ΚΑΦΕΤΖΗΣ: Έτοιμα τα ποτά σας! Στην υγειά σας! Και... Δημήτρη, αυτό που έχεις κατά νού είναι ό,τι πιο ευχάριστο άκουσα τον τελευταίο καιρό...
ΧΑΡΑ: Τί εννοεί ο καφετζής Δημήτρη;
ΔΗΜΗΤΡΗΣ: Κάτι δικά μας, θα σου εξηγήσω άλλη φορά.
ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Και κάπως έτσι, από μια απλή κουβέντα προέκυψε μια σχέση ζωής....
Ακούγονται δυνατά γέλια απ' τον Δημήτρη και τη Χαρά.
ΧΑΡΑ: Ώστε απ' την αρχή είχες έτοιμο το σχέδιό σου να με κερδίσεις.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ: Ε, αν όχι απ' την αρχή, κάπου στην αρχή. (Γέλιο)
ΧΑΡΑ: Πόσο δυνατές είναι οι αναμνήσεις. Όταν η αγάπη έχει βάση γερή, ριζώνει σαν ελιά μες στην καρδιά μας. Τίποτα δεν μπορεί να την λυγίσει.
Ακούγεται στο βάθος χαρούμενη μουσική.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ: Ωχ, πήγε μία η ώρα! Θα μας περιμένουν τα παιδιά για φαγητό. Κι η Χαρούλα, το γλυκό μας εγγονάκι μας, θα μας γυρεύει.
ΧΑΡΑ: Αχ Δημήτρη μου, γι' αυτό σε λατρεύω, γιατί είσαι ο ήλιος της ζωής μου! Φύγαμε!
