Φοβάμαι όλα τ’ αύριο που ‘μείναν

Σ’ ένα δάκρυ μου τα θέλω μου εγώ σβήνω

σαν φεγγάρι που απόψε έχει κρυφτεί

μα εκείνο έχει πάντοτε τον ήλιο

απ’ το φως του στη ζωή να κρατηθεί.

Εγώ δίχως την αγάπη σου που πάω

σε γυρεύω μα εσύ δεν απαντάς

πρέπει τώρα πια να μάθω και να χάνω

βάζω πέτρα εγώ στη θέση της καρδιάς.

επωδός

Σ’ αγκαλιάζω και θυμάμαι όλα εκείνα

που ονειρεύτηκα εγώ δίπλα σου για χρόνια

μου ‘πες κάποτε θα μ’ αγαπάς αιώνια

και ‘γω σ’ άφησα στο μέσα μου να ζεις.

Μα φοβάμαι όλα τ’ αύριο που ‘μείναν

με μι’ ανάμνηση εντός μου χαραγμένη

η καρδιά μου μες στη νύχτα είναι κρυμμένη

κι εσύ κάπου μες στ’ αστέρια της να ζεις.

Τα σημάδια σου ακόμα τα κρατάω

όπου πάω βλέπω εικόνες με εμάς

μα το βλέμμα μου στο πάτωμα γυρνάω

στο μυαλό μου γράφω δε με αγαπάς.

Τι κι αν βάζει η λογική όλα τα πρέπει

θέλει τόλμη να μπορείς να προχωράς

την καρδιά μου ποιος μπορεί να την γιατρέψει

που να ψάξω για να βρω παρηγοριά;