Κόψε τα όνειρα που κάναμε στα δύο
σαν τ' αστέρια π' όλο πέφτουν στο κενό
να τα πάρω και να μακριά από 'δω να φύγω
σε καινούργιο να τα βάλω ουρανό.
επωδός
Μες τα μάτια τρεμοπαίζει
δες των αστεριών η στίλβη
δε μ' αφήνει σε μια λήθη
με τη μοναξιά να ζω.
Η μορφή σου μπαινοβγαίνει
στης καρδιάς την πίσω πόρτα
τί κι αν έσβησα τα φώτα
δεν ξεχνώ πως ν' αγαπώ.
Μάλωσέ με να ξεχάσω την αγάπη
την ελπίδα μου να κρύψω στο βυθό
σε μια θάλασσα που γέμισα με δάκρυ
και μ' αλμύρα να πλυθώ να μην πονώ.
1 σχόλιο:
Hello Zeno,
This is another one of your beautiful poems. I think that it is a reflection of someone who is very heart broken over someone they love very much. I hope that someone is not you.
your friend, Jennifer
Δημοσίευση σχολίου