Αυτοβιογραφικόν

Είναι στιγμές που η ζωή μου ακροβατεί

στο τεντωμένο της σχοινί και προχωράει

κι αν πέφτει κάτω βρίσκει τρόπο να σταθεί

και στον αγώνα της συνέχεια πολεμάει.

Μα είναι στιγμές που νοιώθω μέσα μου κενό

φτάνω στο τέρμα μα ο χρόνος μου γελάει

παίρνω στα χέρια μου μια κόλλα και στυλό

και ζωγραφίζω τη ζωή που αρχινάει.

Είμαι ένας άνθρωπος μικρό μηδενικό

που την καρδιά του έχει αφήσει λερωμένη

κάνω μετάνοιες που παν ως το Θεό

Αυτός μονάχα ξέρει πως να μ' ανασταίνει.

Νόμιζα τάχα πως θα ήμουν δυνατός

μα πιο αδύναμος δες μοιάζω με σπουργίτι

μα εκείνο ξέρει να πετά στον ουρανό

εγώ κρυμμένος στο δικό μου τον πλανήτη.

Κοιτάζω μέσα μου μα η πόρτα μου κλειστή

δεν έχει χρώμα η καρδιά για τ' αλλάξω

ας γίνει η πίστη μου Θεέ μου δυνατή

τον εαυτό μου δίπλα Σου για να τον φτάσω.