Δυο ψυχές

Υπάρχει ανάμεσα μας μία εποχή

για μένα άνοιξη για σένα όμως δεν ξέρω

ίσως να είμαι μπόρα φθινοπωρινή

τόξο ουράνιο στα χέρια όμως δεν έχω.

επωδός

Ό,τι αξίζει να σωθεί θα το κρατήσω

ίσως το αύριο μαζί σου να 'ναι τώρα

σου δίνω ανάσα πριν τα όνειρα μου σβήσω

κι ας είν' η αγάπη μας μια απότομη ανηφόρα.

Άκου τα θέλω μας που ξέρουν ν' αλητεύουν

δύο στρατιώτες οι καρδιές που πολεμάνε

τι κι αν στη μάχη τελικά κι οι δυο πεθαίνουν

δε θα χωρίσουν δυο ψυχές που αγαπάνε.

Σε προκαλώ να μου χαρίσεις μια πνοή

το σώμα μου άδειο από συναίσθημα δικό σου

πόσα ν' αντέξει μια καρδιά που αιμορραγεί

όταν ξυπνά και δεν κοιτά το πρόσωπό σου.

Κοντά μου να σε έχω

Μια στιγμούλα μού φανέρωσες δικιά σου

ένα σύνθημα στον τοίχο σου γραμμένο

έχεις βάλει την καρδιά μου στην τροχιά σου

σαν φεγγάρι που 'ναι πάντα αναμμένο.

επωδός

Στα μάτια σου σαν κρύφτηκα την άνοιξή μου βρήκα

την πόρτα εσύ μου άνοιξες και στην καρδιά σου μπήκα

στα θέλω μου γονάτισα και στα δικά σου στέκω

το χρόνο τον σταμάτησα κοντά μου να σε εχω.

Με τα δάκτυλα μπλεγμένα απ' το κρύο

το συναίσθημα αφήνω στην παλάμη

πριν της νύχτας το φιλί να πει αντίο

η αγάπη μας κρυφά να μας ζεστάνει.

Καλημέρα αγάπη καινούργια

Σε συνάντησα ξανά μετά από μήνες

και οι μνήμες εντός μου θεριεύουν το νου

στο παγκάκι της πλατείας τα όνειρά μου

μα δικά μου στ' αλήθεια αν είναι ρωτούν...

επωδός

Δε σου κρύβω τον κόσμο που μέσα του ζω

τα κλειδιά μου σου δίνω να 'ρθεις από 'δω

κι αν το θέλει η καρδιά σου να μείνεις εδώ

καλημέρα αγάπη καινούργια θα πω.

Με ρωτάς γιατί σωπάσαν οι φωνές μας

δυο μικρές ιστορίες που χαθήκαν στο χθες

την ευθύνη αναλαμβάνουν οι αντοχές μας

το παιχνίδι μου παίξε κι εσύ αν το θες...

Βρήκε πρόσωπο η αγάπη

Ξημερώνει στην αυλή μου

κι η ματιά μου παίρνει χρώμα

τώρα που 'σαι εσύ μαζί μου

της καρδιάς μου η εικόνα.

Ζωγραφίζεις στο παρόν μου

ένα αύριο δικό σου

που 'σουνα κρυμμένη χρόνια

πες μου αν θες το μυστικό σου.

επωδός

Βρήκε πρόσωπο η αγάπη

της καρδιάς φτιάχνει το χάρτη

κι έχει πια συνεπιβάτη

στο ταξίδι της ζωής.

Ένα φως δίχως σκοτάδι

μου χαράζει μονοπάτι

μοιάζει να 'ναι ένα χάδι

της αφής σου ένα φιλί.

Ξημερώνει πια εντός μου

το παράθυρο ανοίγει

μπρος στο τζάμι ο εαυτός μου

τον καθρέφτη του τυλίγει.

Η απόσταση ραγίζει

τα δυο χέρια ανταμώνουν

κι η αγάπη ψιθυρίζει

όσα δύσκολα παλιώνουν.