Είναι η καρδιά μου πια δειλή
κι αυτή είν’ η μόνη μου απειλή
να το σκοτώνω ό,τι αγαπώ
κι ύστερα μόνος να κοιτώ
τον πληγωμένο μου εαυτό,
μα εσύ μου έδωσες φτερά
και να, η καρδιά ψηλά πετά
πάνω απ’ τους τοίχους του εγώ
σ’ ένα εμείς που αγαπώ.
Είναι ο κόσμος μου αυτός
π' ονειρευόμουνα μικρός
πίσω απ’ τα φώτα της ζωής
μέσα στα βάθη της ψυχής.
Τολμώ στα μάτια να σε δω
κι ένα σου βλέμμα καθαρό
να πάρω τώρα αγκαλιά,
να ‘μασταν πάλι σαν παιδιά
να ‘χαμε αθώα την καρδιά
κι όλα τ’ αστέρια εκεί ψηλά
να ‘ταν του αύριο οι ευχές
δικές μας όμορφες στιγμές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου