Ο ήρωάς της

Εξαιρετικά αφιερωμένο στη μάνα, στη σύζυγο, στην κόρη, στη γιαγιά... των δεκατριών ηρώων της 11ης Ιουλιου 2011

Τον ήρωά της βλέπει να 'ναι εκεί ψηλά

να μιλά στον ουρανό μ' ένα σύννεφο λευκό,

σαν χθες θυμάται πως τον κράταγε αγκαλιά

κι ένα δάκρυ της καυτό κυλά κι είναι βουβό.

επωδός

Πώς μπορώ να την κάνω

να ξεχάσει τον πόνο 

όταν μοιάζει με φλόγα

που της καίει την καρδιά.

Ας ανάψω ένα κεράκι

στου Θεού την αγάπη

να της φέρει στη λύπη

μια γλυκιά παρηγοριά.

Ο ήρωάς της την κοιτάζει από ψηλά

με δυο μάτια βουβά, "τί συμβαίνει" ρωτά,

κρύβει τον πόνο της κι αμήχανα γελά

μα ραγίζει η σιωπή κι η μνήμη της ξυπνά.

Υστερόγραφο: Αν υπάρχει κάποιος μουσικός που επιθυμεί να το μελοποιήσει, είναι ευπρόσδεκτος.

Κρυφή αγκαλιά

Τ' άρωμά σου στο μπαλκόνι μου μυρίζει

αναμνήσεις θυμίζει, θαμμένες στο χθες

σαν λουλούδι που την άνοιξη ανθίζει

καλοκαίρι ραγίζει, κι αφήνει πληγές.

επωδός

Πού να βρίσκεσαι τώρα, σε ποιαν άγνωστη χώρα

σε ποια ξένη να είσαι κρυφή αγκαλιά

των ματιών σου το χρώμα, το θυμάμαι ακόμα

τα δυο βλέφαρα κλείσε και φύγε μακριά.

Στο ψυγείο ένα σημείωμά σου βλέπω

πως θ' αργήσεις το βράδυ, μα είναι παλιό

τόσες μνήμες ζωντανές και να μη σ' έχω

ναι μου λείπει το χάδι, δε θα σου κρυφτώ.

Η ζωή θέλει χρώμα

Στο παράθυρο βγες,

στης ζωής το μπαλκόνι

με χαμόλεγο δες

ό,τι κι αν σε πληγώνει.

Μες του ήλιου το φως

σκάλισε τ' όνομά σου

γράψε στον ουρανό

όλα τα όνειρά σου.

επωδός

Η ζωή θέλει χρώμα

σαν λουλούδι στο χώμα

που ανθίζει το Μάη

μ' άρωμα που μεθάει.

Αν το δεις να λυγίζει

σκύψε να σου μιλήσει

κι αν σου πει πως πονάει

πως για αγάπη διψάει,

φίλησέ το στο στόμα...

η ζωή θέλει χρώμα....

Μ' άδεια χέρια μην πεις

πως σ' αφήνει η ζωή σου

μες τα μάτια αν την δεις

είναι όλη δική σου.

Κράτησέ την σφιχτά

δώσ' της το όνομά σου

ζήσε την δυνατά

όσο αντέχει η καρδιά σου.

Θαλασσοφιλούσα κόρη

Μουσική: Φώτος Χατζηγεωργίου
Στίχοι: Ζήνωνας Αντωνίου
Ενορχήστρωση: Βάσος Βασιλείου

Στον αφρό της θάλασσάς σου

εγεννήθην η ομορφκιά

τζι έκλυσες μες στην ποθκιά σου

του ορίζοντα θωρκά.

Εγευτήκαν τουν το χώμα

σιήλιοι θκυο κατακτητές

μα μυρίζει δκύοσμο ακόμα

τζι ας μετράς πολλές πληγές.

επωδός

Θαλασσοφιλούσα κόρη

εν σ' αφήνω μανισιή σου

στέκουμαι μπροστά στο βόλι

ζωντανή να 'ν η ψυσιή σου.

Εν που πάνω η Παναγιά μας

τζι ο Χριστός μες στην ποθκιάν της

εν κοντά η λευτεριά μας

άλλον μεν μου μαραζώνεις.

Όπου τζι αν δικλώ τα μάθκια

βλέπω θάλασσαν πλαθκιάν

τα χρυσά σου τα σιτάρκα

τζιαι του ήλιου την θωρκά.

Κύπρος με τα παλλικάρκα

που 'ν' το αίμαν τους γλυτζιήν

τζείνη η μέρα που εψάχναν

εν κοντά ν' αναστηθείς.

Χριστέ μου είσαι όλος αγάπη (Μικρές προσευχές)

Το τραγούδι αυτό γράφτηκε για την κατασκήνωση του Αγίου Νικολάου Έγκωμης για την Κατασκηνωτική Περίοδο Καλοκαίρι 2011 - Φιλάνι, με προτροπή του Ιερέος της ενορίας μας.
Ηχογραφήθηκε από μια ομάδα κοριτσιών της ενορίας και συμπεριλήφθηκε μαζί με πολλά άλλα τραγούδια σ' ένα cd που δόθηκε ως ενθύμιο στις κατασκηνώτριες τη φετινή κατασκηνωτική περίοδο.
Ευχαριστώ εκ βαθέων ψυχής όλους τους συντελεστές του έργου, κι ας μην τους γνωρίζω όλους προσωπικά!
Ο Θεός να μας φωτίζει...

Τα μάτια σαν κλείνω το βράδυτα χέρια ενώνω σφιχτάκαι μες στην καρδιά μου ένα χάδιτο νιώθω μ' αγγίζει απαλά.
Καβάλα στη ράχη της νύχταςτα χείλη μου λεν την ευχήΧριστέ πριν μου πεις καληνύχταεντός μου Έλα χάραξε αυγή.

επωδόςΜικρές προσευχές θέλω να' ναι οι στιγμέςνα είμαι κοντά Σουμαζί με χιλιάδες Αγγέλων μορφέςτα χείλη μας λεν τ' όνομά Σου.
Ας γίνει η ψυχή μου αγνή στο ζητώσε μήκη και πλάτητο Φως Σου να έχω για πάντα οδηγόΧριστέ μου είσαι Όλος Αγάπη.

Απλώνει το φως της η μέρατα μάτια ανοίγω, ξυπνώΧριστέ σα μου πεις καλημέραστο στήθος φιλώ το σταυρό.
Καινούργιος αγώνας μπροστά μουο φόβος μου όμως απώνσαν Είσαι κοντά στήριγμά μουτα πάντα να κάνω μπορώ. 

Αναγέννησις

Παλεύω μέσα στο αιώνιο παρόν μου

να ξεγελάσω ό,τι κέρδισα στο χθες

μα των ονείρων μου οι φύλακες εντός μου

δε με αφήνουν να αλλάξω διαδρομές.

Στο πλήθος έκρυψα τον ήλιο το δικό μου

κι ας ψάχνω τώρα ένα φεγγάρι να πιαστώ

είναι σε έκλειψη στη θάλασσα του κόσμου

αυτή που χάλασα τον κόσμο μου να βρω.

Κάνω τ' αστέρια χίλιες χάντρες στο λαιμό μου

και κάθε βράδυ παίρνω μία και χαλώ

κάνω ευχές μήπως και βρω τον εαυτό μου

μα μες στις στράτες να 'μαι που 'χουνε γκρεμό.

Θέ' μου το χέρι Σου κρατώ στην ανηφόρα

να 'Σαι μαζί μου όταν σηκώνω το σταυρό

να Σ' έχω δίπλα κι όταν έχω κατηφόρα

με τα φτερά Σου να πετώ στον ουρανό.

Θέλω τα χείλη της ψυχής να μη δακρύζουν

όταν τα μάτια μου με δάκρυα Σου μιλούν,

είναι στιγμές που οι στιγμές μου ό,τι αξίζουν

μέσα σε λέξεις να το κλείσουν δεν μπορούν.

Σ' ευχαριστώ κι ας προσπαθώ ακόμα

να βρω τον τρόπο να Σου πω το Σ' ΑγαπΏ και να το εννοώ...

Αυτοβιογραφικόν

Είναι στιγμές που η ζωή μου ακροβατεί

στο τεντωμένο της σχοινί και προχωράει

κι αν πέφτει κάτω βρίσκει τρόπο να σταθεί

και στον αγώνα της συνέχεια πολεμάει.

Μα είναι στιγμές που νοιώθω μέσα μου κενό

φτάνω στο τέρμα μα ο χρόνος μου γελάει

παίρνω στα χέρια μου μια κόλλα και στυλό

και ζωγραφίζω τη ζωή που αρχινάει.

Είμαι ένας άνθρωπος μικρό μηδενικό

που την καρδιά του έχει αφήσει λερωμένη

κάνω μετάνοιες που παν ως το Θεό

Αυτός μονάχα ξέρει πως να μ' ανασταίνει.

Νόμιζα τάχα πως θα ήμουν δυνατός

μα πιο αδύναμος δες μοιάζω με σπουργίτι

μα εκείνο ξέρει να πετά στον ουρανό

εγώ κρυμμένος στο δικό μου τον πλανήτη.

Κοιτάζω μέσα μου μα η πόρτα μου κλειστή

δεν έχει χρώμα η καρδιά για τ' αλλάξω

ας γίνει η πίστη μου Θεέ μου δυνατή

τον εαυτό μου δίπλα Σου για να τον φτάσω.