Μ' αγαπάς (κι αυτό αξίζει)

Χρόνια πριν να σε γνωρίσω

δε μιλούσα για αγάπη

απ' το φως της ζούσα πίσω

σ' ένα γκρίζο εφιάλτη.

Όλα μοιάζουν τώρα ξένα

κάποιος μ' έχει πια ξυπνήσει

λες και ζω μαζί με σένα

ένα άλλο παραμύθι.

επωδός

Ό,τι ρούχο κι αν φοράς

την καρδιά σου δεν την κρύβεις

μου την δείχνεις σαν γελάς

σαν τα μάτια σου ανοίγεις.

Τώρα ξέρω πως τολμάς

την καρδιά σου να χαρίζεις

είν' αλήθεια μ' αγαπάς

μ' αγαπάς κι αυτό αξίζει.

Όταν μακριά μου λείπεις

μοιάζουν άδειες οι στιγμές μου

ταξιδεύω σ' αναμνήσεις

να χαθώ μες τις χαρές μου.

Μα την πόρτα όταν ανοίγεις

η καρδιά μου φτερουγίζει

το χαμόγελο σου δίνεις

κι η αγάπη μας ανθίζει.

Ανυπεράσπιστες σκέψεις

Ανυπεράσπιστες σκέψεις εισβάλουν συνεχώς μες το μυαλό μου.

Μα ποιος με ρώτησε στ' αλήθεια αν τις θέλω...; 

Αγγελικές μουσικές πινελιές

Αυτά είναι δύο τραγούδια διαμάντια,
δημιουργίες του Κύπριου Στέλιου Πισή
για την Κυπριακή σειρά "Μίλα μου"
που προβάλλεται από
τον τηλεοπτικό σταθμό Σίγμα.
Τραγουδά η εξαιρετική Μάριαμ Βενιζέλου.

Απολαύστε τα!

"Είναι η αγάπη μας πολύ μεγάλη"




"Το τρένο της ζωής"



Καλή εβδομάδα, καλό μήνα και καλό Φθινόπωρο!
Καλή αρχή σ' ό,τι κι αν κάνετε και ο Θεός μαζί σας!

Η μικρή μου καρδιά

Με σπασμένα φτερά
δεν μπορώ να πετάξω,
τ' ουρανού την καρδιά
δε μπορώ πια να φτάσω.

Είμ' ακόμη μικρός
κι είν' ο κόσμος μεγάλος,
μα του ήλιου το φως
της ψυχής ειν' ο φάρος.


επωδός
Η μικρή μου καρδιά
εις τον κόσμο κοιμάται,
το φεγγάρι θωρεί
κι ονειρεύεται αγάπη.

Η μικρή μου καρδιά
κι αν δεν έχει παρέα,
στο μπαλκόνι σαν βγει
έχει θέα στ' αστέρια.


Ξημερώνει η αυγή
και ο ήλιος γιομάτος,
αχ γλυκιά μου ζωή
πως μυρίζεις σαν άνθος.

Σαν λουλούδι κι εγώ
στο περβόλι του κόσμου,
δως μου χώμα υγρό
μυρωδιά να 'χω δυόσμου.

Σαν του γιασεμιού ανάσα

Της καρδιάς το πανωφόρι

είναι τρύπιο και παλιό,
μα θα πάρω πηλοφόρι
να μπαλώσω το κενό.

Ίσως έτσι μ' αγαπήσεις
έστω και για μια φορά,
και την πόρτα μου χτυπήσεις
πριν βουρκώσει η χαρά.


επωδός
Μη φοβάσαι ν' αγαπήσεις
η αγάπη δεν πονά,
έλα μέσα μου ν' ανθίσεις
να ευωδιάζει η καρδιά.

Σαν του γιασεμιού ανάσα
σαν κυκλάμινου θωριά,
έτσι είναι η αγάπη
κι έτσι ζει παντοτινά.


Της καρδιάς το πανωφόρι
είχε χρώμα πορφυρό,
η γιαγιά το 'χε υφάνει
σ' έναν ξύλινο αργαλειό.

Τι κι αν τώρα έχει ξεβάψει
πάλι εσένα καρτερώ,
μ' ένα σ' αγαπώ να βάψεις
γη, καρδιά και ουρανό.

Χαρούμενες ηλιαχτίδες (παιδικό)

Σ' ένα υπόγειο ανήλιαγο κοιμάμαι
κι όταν ξυπνάω τα παράθυρο κλειστό,
πίσω απ' το τζάμι οι αχτίδες μου γελάνε
και το παράθυρο ανοίγω να 'λιαστώ.

Χρυσομαλλούσες οι αχτίδες με χαϊδεύουν
και ένα χαρούμενο χορεύουνε σκοπό,
στα πιο ωραία παραμύθια ταξιδεύουν
και κάθε μέρα φέρνουν δώρα ένα σωρό.

Κι όταν νυχτώσει και ο ήλιος πια κοιμάται
το φεγγαράκι έχει μες την αγκαλιά,
για να του φέγγει τις πλατείες, μη φοβάται
μέχρι η πρώτη η αυγούλα 'ρθει ξανά.

Φεγγαρόλουστες πλατείες

Με δυο σημάδια τ' ουρανού που 'ν' θαλασσιά
φτιάχνει βαπόρια η καρδιά λες και πλανιέται,
σε δυο ποτάμια μυστικά που 'ν' εχθρικά
σβήνει του ήλιου η θωριά, σαν μαραμένη 'μυγδαλιά
και ύστερα στις στάχτες του η αγάπη πια γεννιέται.


επωδός
Στις φεγγαρόλουστες πλατείες του Μαγιού
παίρνει μολύβι και χαρτί δες η ζωή και γράφει ιστορία,
κι απ' της ηλιόλουστες διαθήκες τ' ουρανού
παίρνει το χρώμα απ' την αυγή δες η ψυχή και μπλέκει μιαν αξία*.


Σε μια καρέκλα κουνιστή μες την αυλή
κάθεται τ' όνειρο μονάχο και δακρύζει,
στο δέντρο δίπλα ένα γλυκόλαλο πουλί
μες στις φτερούγες το κρατεί, σαν κλαίει το παρηγορεί
και ύστερα σ' ανθρώπινη ψυχή σαν δώρο το αφήνει.


*αξία ψυχική, άϋλη, ένα δώρο του Θεού προς τον άνθρωπο που τόσο αγαπά

Δυο σταγόνες κρασί

Οι μικρές μου στιγμές
στο μπαούλο του χθες
σαν καράβια στον άσπρο βυθό,
σαν παιδιού ζωγραφιές
ποτισμένα μ' ευχές
χέρια απλώνουν στον μπλε ουρανό.


επωδός
Δυο σταγόνες κρασί
πως μεθούν τη ζωή
κι η καρδιά μου χορεύει ταγκό,
στο γαλάζιο νησί
που θρηνεί μια πληγή
δεν πεθαίνει το μαύρο θεριό.


Ένας ήλιος γλυφός
τ' ουρανού ναυαγός
προσπαθεί τη ζωή να οδηγεί,
μα σκοντάφτει συχνά
σε σπασμένα σκαλιά
και να λάμψει ξανά προσπαθεί.

Μόνο η αγάπη μπορεί

Τα χέρια ενώνουμε όλοι
κι γη μια αγκαλιά
σε γόνιμο 'μεις περιβόλι
ανθίζουμε χαρά.

Ουράνιο τόξο χαράζει
μετά απ' τη βροχή
κι ο ήλιος ξανά αγκαλιάζει
την όμορφη ζωή.


ρεφρέν
Μόνο η αγάπη μπορεί
καρδιές να χρωματίζει
και στης ζωής την πληγή
χαμόγελα ν' ανθίζει.

Μόνο η αγάπη μπορεί
τον κόσμο να ενώσει
ν' αγαπηθούν δυο εχθροί
προτού η ζωή τελειώσει.


Πουλιά κελαηδούν στο μπαλκόνι
και τ' άνθη τραγουδούν
γλυκό μου, σταχτί χελιδόνι
ταξίδεψε με αλλού.

Ο ήλιος ξανά ανατέλει
κι ανάβει την καρδιά
λαμπάδα στο δρόμο να φέγγει
να 'ν' όλα φωτεινά.

Πόσο όμορφος είναι ο κόσμος όταν γελάς

Εξαιρετικά αφιερωμένο σ' έναν Άνθρωπο που δεν γνωρίζω, μα γνωρίζω τον αδελφό του. Ίσως η επίγεια ζωή να του στερεί πολλά, μα η αιώνια Βασιλεία του Θεού μας θα τον ανταμείψει, είμαι σίγουρος!
Γνώρισα τον αδερφό του και μέσα από τα δικά του μάτια έμαθα πολλά. Και δεν εννοώ πληροφορίες, αλλά αλήθειες!
Τον ευχαριστώ θερμά γι' αυτό!
~~~~~~~~~~~~~

Με τα χείλη της καρδιάς χαμογελάς
και με τον ήλιο της ψυχής σου μας φωτίζεις
με τα μάτια λες πολλά κι ας μη μιλάς
με της σιωπής σου τη φωνή μας πλημμυρίζεις...

ρεφρέν
Πόσο όμορφος είναι ο κόσμος όταν γελάς
οι καρδιές μας γελάνε μαζί σου
την αγάπη σου δίνεις χωρίς να ζητάς,
και εντός μας χαράζει η αυγή σου.

Πόσο όμορφος είναι ο κόσμος όταν γελάς
και τ' αστέρια στα μάτια σου γέρνουν
στις αγκάλες σου κλείσε για πάντα κι εμάς
οι ψυχές μας μαζί ν' ανασαίνουν.

Μ' ένα γέλιο ομορφαίνεις τη ζωή
αφού δεν έμαθες κακία τι σημαίνει
είσαι Άγγελος Θεού για μας στη Γη
μείνε δίπλα μας και κράτα μας το χέρι...

Στρατιώτης των ονείρων

Στις μαρμαρένιες γειτονιές

απόψε θα με πάω
να γίνω μια με τις ζωές
εκείνων π' αγαπάω.

Τις ασημένιες τους φωνές
κρατάω να μου φέγγουν
μέσα σ' αδύνατες σιωπές
τα λόγια ν' αφεντεύουν.

Τρέχω πριν σβήσ' ο ουρανός
πριν έρθει ο χειμώνας
γίνομαι κάτασπρος ανθός
μιας μαύρης ανεμώνας.

Στις παγωμένες φυλακές
δε θέλω πια να ζήσω
θέλω να μπω σε αγκαλιές
κι ανθρώπους ν' αγαπήσω.

Θα γίνω άγρυπνος φρουρός
στρατιώτης των ονείρων
υψώνω λάβαρο το φως
σαν λάβα ηφαιστείων.

Μια ομορφιά αληθινή
που ψέμα δεν την σκιάζει
θα 'χω γι' ασπίδα τη ψυχή
το σκότος να τρομάζει.

Σε μια πανέμορφη ζωή
θα γίνω πια πολίτης
και στην καρδιά και στη ψυχή
γαλάζιος ο πλανήτης.

Κάτι που 'ν' έξω απ' τη Γη
εμάς ας δυναμώνει
είν' η Αλήθεια μας αυτή
κι η Αγάπη μας ενώνει.

Κρυμμένες συνειδήσεις

Χαράματα με ξύπνησε ο ύπνος,
που παρέα μου κρατούσε για δυο ώρες
κι ύστερα μ' έριξε στην άχαρη αρένα μιας πληγής.

Κρυμμένες συνειδήσεις μες το σκότος,
που τυφλώνει της ψυχής τις ανηφόρες
κι ύστερα μάχομαι τον ήλιο ν' αντικρύσω μιας αυγής.

Σαν δέσμιος σε ξένες ιστορίες,
ψάχνω χαράδρα στο παρόν για να πιαστώ
πριν να θαφτώ στο ζαρωμένο παρελθόν.

Θα βάλω χειροπέδες στις αξίες
μην παρασύρονται και πέσουν στον γκρεμό
κι ύστερα φύλακας θα γίνω των καιρών.

Καιρών που έλιωσαν σαν λάβα απ' τα λάθη
και κατακαίουν των ανθρώπων τις ψυχές,
ας λιώσουν τ' αμαρτήματα απ' το χάρτη
που ζωγραφίζουμε χωρίς πια ενοχές...

Θάλασσες

Πόσο φοβάμαι την αλήθεια που σιμώνει

πόσο φοβάμαι μες τα μάτια να την δω,
μες την καρδιά μου μια φωνή που δυναμώνει
θέλει στο δρόμο να με βάλει το σωστό.

ρεφρέν
Κι όλο δακρύζω και υπόσχομαι ν' αλλάξω
μα επιστρέφω 'κει που ήμουνα και χθες,
όσο κι αν θέλω σε λιμάνι να αράξω
πάντα τις θάλασσες θα έχω για στεριές.

Πόσο φοβάμαι στη ζωή να περπατήσω
κι ένα καινούριο μονοπάτι να διαβώ,
ξέρω πως πρέπει με ψυχή να πολεμήσω
να ξεπεράσω ένα στείρο εγωισμό.

Μυγδαλιά

Τρέχουν στες στράτες οι βροχές
ποτάμια ούλλον λύπες
τρέχουν ξωπίσω τους χαρές
τζαι σβήνουν τες ομίχλες.

Στέκει στην πόρταν η καρκιά
με δάκρυ εις τα μάθκια
βλέπει στο βάθος 'μυγδαλιά
μ' αμύγδαλα καράτια.

Σαν πανωραία 'μυγδαλιά
στον κήπο ανθισμένη
εν τ' ουρανού η γειτονιά
μ' αστέρκα στολισμένη.

Βλέπουν τα μάθκια τζαι γελούν
λευκά τζι' αγνά μπουμπούκια
σαν τα χαμόγελα κοσμούν
ανθρώπων προσωπούθκια.


στες = στις
ούλλον = όλο
τζαι = και
εν = είναι
αστέρκα = αστέρια
μάθκια = μάτια
προσωπούθκια = προσωπάκια